Maandag 10 december, Tongariro Crossing

Het is nog nacht als de taxibus vertrekt. Er zijn zo’n 30 campinggasten mee, waarvan ongeveer de helft Nederlander. Na twintig minuten rijden worden we afgezet bij de start van de Tongariro Alpine Crossing, 19,4 kilometer. Eerst is het zwaarbewolkt, vervolgens mistig en tot slot rijden we boven de wolken. We treffen het. De zon komt net op en het is vier graden. Gisteren was het hier min acht. Vorige week lag er zelfs sneeuw vanaf 1600 meter. De track begint gemoedelijk. Daarna komen er twee steile klimmen. Het uitzicht is geweldig. We zien kleurrijke meren. Het landschap is erg bijzonder. Lavastenen in alle kleuren en maten, afgewisseld met sneeuwvelden. Dat de vulkanen niet helemaal slapen, is te zien aan de stoom die hier en daar uit de bergwanden komt. Het is heilige grond van de Mãori. De bergtoppen mogen uit respect niet worden beklommen en het water mag niet worden aangeraakt. De Mãori hebben de crossing een paar weken geleden vijf dagen afgesloten, toen een Amerikaan hier overleed aan de gevolgen van een hartaanval veroorzaakt door onderkoeling. Wat hebben wij een geluk met het weer en blij met de factor 50 die we gisteren hebben aangeschaft. Op sommige winderige stukken na is het hier boven prima uit te houden in een T-shirt. Uitzonderlijk, zo horen we. En natuurlijk volgen we de tip van René om even te dansen op de vulkaan. De tocht naar beneden gaat via een steil stuk met alleen maar losliggende stenen. Daarna moeten we nog een paar uur dalen over een goed pad. Het is een pittige wandeling, niet alleen door het vroege tijdstip, maar ook door het hoogteverschil, 800 meter omhoog en 1100 meter omlaag. Na precies zeven uren kunnen we de eerste taxibus terug naar de camping nemen. De bus zit weer vol. Veel sportieve mensen hebben snel gelopen. Toch niet slecht gedaan met een baggerconditie dus. We relaxen wat bij de camper en wassen ons volgezwete kleding uit. Er is een restaurant bij de camping. We trakteren onszelf op een etentje. Welverdiend.