Dinsdag 1 januari, op naar Arthur’s Pass

Welgeteld 1 sterretje. Verder helemaal niks. Ook geen geknal of siervuurwerk in de verte. Nog nooit zo’n rustige jaarwisseling gehad. Het vuurwerk ook helemaal niet gemist. Het gras op de camping is groen en nat. Dat eerste is bijzonder volgens de eigenaar. Normaal gesproken hoeft hij rond deze tijd niet meer te maaien omdat het dan dor is. Dat zegt dus iets over het wisselvallige weer en natte voorjaar. We rijden de Alpen weer in op naar Arthur’s Pass. De zon breekt door en het wordt warm. De Alpen vormen meestal de scheiding tussen bewolking en regen in het westen en droger, zonniger weer in het oosten. Dat is vandaag ook weer duidelijk te zien. Bovenop de pas, in Arthur’s Pass Village, is het bewolkt en verderop zijn er dreigende wolken. Voordat we hier een wandeling gaan maken, willen we graag nog de Kea, de bergpapegaai zien. Want die schijnt hier voor te komen. We gaan naar een punt toe waar ze vaak verblijven. De parkeerplaats op een berghelling staat vol, maar daar zien we al een Kea bovenop een camper zitten en ook proberen de antenne te molesteren. Ze zijn heel nieuwsgierig en tam en willen overal met hun vlijmscherpe snavels aan pikken, waaronder rubbers van auto’s, maar ook schoenveters. De camper parkeren we onderaan de helling en lopen vervolgens naar het parkeerplaats boven om foto’s te nemen. Op het moment dat we daar zijn, zien we 3 Kea’s naar beneden vliegen met als 1 doel: onze Britz. Snel gaan we er naartoe met de camera in de aanslag. Ze pikken werkelijk overal aan. De meeste aandacht gaat uit naar een schuursponsje dat per ongeluk uit de camper is gevallen. Bijzondere beesten. Als het lukt het sponsje weer terug te krijgen, verslapt de aandacht van de vogels en vliegen ze weg. De wandeling gaat door een vallei. Mooi, met nog bloeiende bloemen en verschillende waterstromen en het blijft gelukkig droog. Aan het eind van de middag zoeken we een Doc-camping op. Het wordt Krondyke. Heel ruim opgezet en er staan maar een paar tenten en campers. We staan aan de rand van het bos uit de wind en kunnen daardoor lang buiten zitten. Maar daar zijn ze weer en in groten getale: sandflies. We hadden ze al een tijd niet meer gezien. Insmeren dus. Toch lukt het ze net dat ene plekje te vinden waar geen insect repellent zit. En bedankt.