Donderdag 27 december, op naar Dunedin

Wisselvallig weer kenmerkt Nieuw-Zeeland. Door de pittige buien kunnen we niet buiten ontbijten, maar als we later naar het naastgelegen Porpoise Baylopen, is daar weer de felle zon. Het is een prachtig zandstrand. Dit was ook een mooie locatie geweest voor de kerst. Als je geluk hebt, zie je hier zeeleeuwen en de zeldzame Hectordolfijnen. Ze laten zich niet aan ons zien. Het is hier behoorlijk ver van de bewoonde wereld. De wifi valt gewoon weg, net als het telefoonsignaal. We vervolgen de Southern Scenic Route op weg naar Dunedin. Onderweg is er genoeg te bekijken en te wandelen. Onze eerste stop is een korte wandeling naar een waterval, de McLean Falls. En uiteraard komen we M & A er weer tegen die in hun auto op de weg terug zijn. Het zal de laatste keer zijn dat we elkaar ontmoeten. Verderop maken we nog twee wandelingen, waaronder naar een van de meest gefotografeerde watervallen van NZ, de Purakaunui Falls. Die valt ons wel wat tegen. Hebben we inmiddels te veel natuurpracht gezien waardoor dit nu in het niet valt? Opvallend is het aantal Kiwi’s dat de toeristische hotspots aandoet. De zomervakantie is duidelijk aangebroken. Ik wist trouwens niet dat je met een bus kunt driften. Dat weet ik nu wel. Op een gravelroad schoof de campervan mooi door een bocht.

Dichtbij Dunedin maken we de eerste file mee. Die is veroorzaakt door een auto die over de kop is geslagen. Het loopt al tegen het eind van de middag als we Dunedin binnenrijden. Toch maar een camping opzoeken en niet meer naar het schiereiland Otago. Morgen misschien. Het wordt een stadscamping waar veel Kiwi’s met hun caravan staan. Als we er eenmaal staan, horen we de zee. Die is op 5 minuten lopen. De oceaan heeft hier ook weer een mooi zandstrand. Er zijn wat surfers, maar geen zwemmers. Het informatiebord bij de reddingsbrigade geeft aan waarom. De zeetemperatuur is 15 graden. Zoals bijna altijd koken we in de gezamenlijke keuken. We eten er ook, omdat het buiten aardig afkoelt. Relaxte sfeer hier.